دکتر هادی خانیکی

Archive

نوروز در زندانِ کریمخانیِ شیراز

به نوروز بگویید که هر روز بیاید | ارتباطاتِ نوروزی و نوروزِ ارتباطی

برای یک معلم که به مسائل پیرامونش از زاویه اجتماعی می‌نگرد، همواره فرا رسیدن نوروز و چگونگی مواجهه جامعه با آن، مسائله‌ای قابل توجه است. نوروز به مثابه سنّتی پایدار و تاریخی مدام در حال نوشوندگی نیز هست، پس نابجا

در مطبوعات سال ۱۳۹۴

مصاحبه با نشریهٔ گفتمان الگو | تحولاتِ توسعه، مهم‌ترین رویکردِ آسیب‌شناسیِ اجتماعی

محمد جواد استادی/ هادی خانیکی از اساتید مهم و شناخته شده علوم ارتباطات در ایران است که هم‌اکنون به عنوان عضو هیأت علمی و مدیر گروه ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی فعالیت می‌کند. مهم‌ترین ویژگی خانیکی نسبت به سایر اساتید این

در مطبوعات سال ۱۳۹۴ یادداشت روز

رسانه، اخلاق و سیاست در دنیای امروز

جامعه ما (چه د‌‌‌‌ر سطوح نخبگان و چه د‌‌‌‌ر سطح عامه) از مبانی و مهارتهای گفتگویی متناسب برخورد‌‌‌‌ار نیست و به همین سبب د‌‌‌‌ر موقعیت‌های مختلف و د‌‌‌‌ر سطوح گوناگون، د‌‌‌‌چار ضعف د‌‌‌‌رگفتگوست. از گفتگو د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌رون نهاد‌‌‌‌ خانواد‌‌‌‌ه تا

در مطبوعات سال ۱۳۹۴

پرسشی از نسبتِ میان شبکه‌های اجتماعی و انتخابات | آیا سیاست‌ورزی رسانه‌ای در انتخابات تلگرامی شد؟

1)‌ انتخابات هفتم اسفند، در ایران و سطح بالای مشارکت و نوع متفاوت رقابت در آن به ویژه در شهرهای بزرگ و تهران دوباره پرسشی قدیمی از نسبت رسانه‌ها و سیاست را به میان آورد: کدام رسانه در این انتخابات

در مطبوعات سال ۱۳۹۴ یادداشت روز

نقدها را بود آیا که عیاری گیرند؟ | نگاهی به وضعیتِ کتاب در حوزهٔ علوم اجتماعی

وقتی سخن از نقد وضعیت کتاب و نشر آن در حوزه علوم اجتماعی به بیان می‌آید ، نخست چشم‌ها به دنبال عدد و رقم می‌رود تا به توصیف وضع موجود و چیستی کمی آن بپردازد. اما جست‌وجوگری برای دریافت حقیقت

در مطبوعات سال ۱۳۹۴

تحولات توسعه، مهم‌ترین رویکردِ آسیب‌شناسیِ اجتماعی

محمد جواد استادی/ هادی خانیکی از اساتید مهم و شناختهشده علوم ارتباطات در ایران است که هم‌اکنون به عنوان عضو هیأت علمی و مدیر گروه ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی فعالیت می‌کند. مهم‌ترین ویژگی خانیکی نسبت به سایر اساتید این رشته

نوروز در زندانِ کریمخانیِ شیراز

یکی از نوروزهای من که ویژگی خاص بودن را دارد، نوروز ۵۰ است که من در زندان کریمخانی شیراز به عنوان دانشجویی که اوایل فعالیت سیاسی‌اش قرار داشت، زندانی بودم. زندان کریمخانی نسبت به خیلی از زندانهای دیگر متفاوت بود، زندانی که الان به شکل ارگ کریمخانی در معرض دید مسافران قرار دارد. آن روز‌ها پذیرای زیادی از زندانیان عادی با جرایم مختلف بود و چون تعداد زندانیان سیاسی کم بودند، با مجرمان عادی هم بند بودند. یک بنای زیبا و قدیمی را زندان کرده بودند که اتاق‌هایش کوچک بود، به طوریکه شب‌ها به دلیل کمبود جا نوبتی می‌خوابیدیم. عید نوروز سال ۵۰ تعداد زندانیان سیاسی ۱۰ نفر بودیم که زیستی متفاوت با دیگران داشتیم و بیشتر وقت خود را به مطالعه و صحبت درباره مسایل سیاسی_اجتماعی می‌پرداختیم که برای سایر همبند‌هایمان نامفهوم بود و پیش خودشان می‌گفتند که این‌ها را برای چه به زندان اورده‌اند. زندانی‌ها قانون‌های جالبی داشتند، مثلا هر کس که سابقه بیشتری داشت، از جا و مکان بهتری برخوردارد بود و با کوچک‌ترین بهانه‌ای با هم به نزاع می‌پرداختند. عید نوروز آن سال برای من که اهل مشهد هستم و در شیراز زندانی بودم و بخشی از خانواده‌ام هم خبر نداشتند که در چه وضعیتی گرفتار شده‌ام، نوروزی متفاوت و غریبانه‌ای را سپری می‌کردم. البته ناراحتی خاصی هم نداشتم. البته در چنین شرایطی برای اینکه تدارک نوروزی فراهم شود، مسئولین زندان مشخصا به زندانیان سیاسی این امکان را دادند که به حمام برویم، در حالیکه در کف حمام آب زیاد جمع شده بود، همه جا کثیف بود. یکی از دوستان زندانی ما کمرش خم بود و به قول معروف قوز داشت، وقتی وارد حمام شدیم، قدش کوتاه بود و زیر آب می‌رفت. به استواری که ما را در حمام همراهی کرده بود، گفته بودند که ما انقلابیونی هستیم که با وعده پست و مقام علیه رژیم کارشکنی می‌کنیم. استوار تا شرایط دوست پشت خمیده ما را دید، به او از سر جهل و نادانی و غرور گفت که به تو قول چه پستی داده بودند که او گفت من به گفته بودند استوار حمام می‌شوم «که باعث خنده ما شد و البته استوار لگد محکمی زد که به نظر من ارزشش را داشت. {خاطره منتشر شده در شماره نوروزی نسیم بیداری – ۱۳۹۴} مشاهده کامل متن →

Archive

Loading, Please Wait!