زمینه :
. دکتر هادی خانیکی در مراسم سالگرد مرحوم استاد حسین قندی که پنجم اردیبهشت ماه۹۵ در دفتر مطالعات و برنامه ریزی رسانه‌ها برگزار شد گفت: اکنون خیلی سخت است که از عواطف و احساسات سخن بگوییم، اما در نخستین سالگرد این استاد می‌خواهم به سه نکته اشاره کنم که این سه نکته به داشته‌ها و سرمایه‌های آن بزرگ مربوط می‌شود. همان‌طور که همه می‌گویند قندی نمادی از هم‌پیوندی و قرابت میان سلوک و دانش بود. در نکته اول به رفتن مرحوم قندی اشاره می‌کنم؛ رفتن مرحوم قندی به رغم اینکه بیماری سختی را پشت سر گذاشت و مدت‌ها از صحنه فعالیت دور بود جامعه و فضای روزنامه‌نگاری را سخت تکان داد. خبر درگذشتش حتی از مرزهای ملی هم فراتر رفت. اکنون سوال اینجاست چرا اینقدر خلأ قندی حس می‌شود؟ به نظر من باید از این سرمایه‌ها و تجربه‌ها استفاده کرد. قندی به بخشی از سرمایه‌های نمادین روزنامه‌نگاری کشور ما تبدیل شد. او روزنامه‌نگاری بود که خودش جزئی از سرمایه‌های روزنامه‌نگاری در ایران شده بود. او یک پا در دانشگاه‌ها داشت و یک پا در روزنامه‌ها. به همین دلایل بود که سرمایه بود. اکنون وظیفه‌ای که برعهده ماست این است که از این مهارت‌ها، تجربه‌ها و دانش مرحوم قندی استفاده کنیم و قطعا غیبت قندی نباید توجه به این مسائل را کم کند.
نکته دوم درباره مرحوم حسین قندی کم کردن فاصله‌ها بود. عصر ارتباطات و تنوع رسانه‌ها، هم می‌تواند فاصله‌ها را کم و هم زیاد کند. شاگردان مرحوم قندی بیش از هر کسی از او سخن گفتند و نوشتند. حتی از دوستان او هم پیشی گرفتند. هر چند که دوستان قندی از مرگ نابهنگامش بسیار غمگین بودند. نکته سوم توانایی حضور مرحوم قندی در فضای رسانه‌ای بود. او از صحنه غایب نبود و این غایب نشدن ناشی از مجموعه‌ای از رفتارهایش بود. مرحوم قندی با همه ارتباط وسیعی داشت. متأسفانه در کنار بزرگی مثل مرحوم قندی بزرگان دیگری بودند که شاید به اندازه مرحوم قندی به آن‌ها نپرداختیم. بزرگی همچون حسین پرتویی که اکنون جایش خالی است که در هنر و فن عکاسی نقش موثر و محوری داشت. او هم سال‌ها بی‌زبان ماند. یا به عنوان مثال مرحوم احمدرضا دریایی هم از همین تبار بود، گویا آن‌ها سرنوشت مشترکی داشتند. اکنون جای همه آن‌ها خالی است.
این استاد ارتباطات در پایان سخنانش خاطرنشان کرد: اکنون وظیفه خودم می‌دانم که برای عرض ادب و ارادت به مرحوم حسین قندی و خانواده محترم وی و دوستانش به این مراسم بیایم؛ چرا که حتما باید ادای دین می‌کردم. یاد مرحوم قندی گرامی و یادش پر رهرو.
