رئیس‌جمهور چند روز قبل موضوع سکوت اساتید و دانشگاهیان را مطرح کردند که در این باره لازم است به برخی نکات اشاره شود.
مهم‌ترین موضوع اینکه سکوت دانشگاهیان، ناشی از برخی نگرانی‌هاست. طرح این بحث از سوی رئیس‌جمهور نقطه آغاز خوبی برای شروع گفتوگو بین دانشگاه و دولت آن هم با رویکرد انتقادی است. انتظار رئیس‌جمهور این است که دانشگاه باید این فضای خاموش را به سمت فضای اظهارنظر علمی و نقد ببرد و به مسائل موردنظر جامعه ورود کند. در صورت چنین اتفاقی، اظهارنظرهای غیرعلمی و سیاسی جای خود را به نگاه کار‌شناسی و علمی خواهد داد اما اینکه دانشگاه ودانشگاهیان به چنین بخش‌هایی ورود پیدا کنند، نیازمند پیش شرط‌هایی است که می‌طلبد.
اولا فضا به سمت نوعی امید و اطمینان برود و دانشگاهیان موثر بودن نظراتشان را احساس کنند.
ثانیا: ایجاد زمینه‌های اجتماعی و سیاسی برای ابراز نظرات
و ثالثا: وجود گوش‌های شنوا در نهادهای اجرایی و حاکمیت.
در واقع اظهارنظرهای دانشگاهی به‌ویژه از موضع انتقادی وقتی صورت می‌گیرد که یک اعتماد به نفس به خودشان پیدا کنند و علاوه بر این به محیط نیز اطمینان و اعتماد داشته باشند. دانشگاهیان چون نسبت به پیامد‌ها و آثار اظهارنظر خود اطمینان ندارند، لذا کمتر در این عرصه حضور موثر دارند البته در اطمینان بخشی و تغییر رویکردهای موجود و حرمت بخشیدن به دانشگاه نقش اول را به طور کلی دولت دارد. هرچند دانشگاه در ایجاد اعتماد به نفس، تقویت فرهنگ نقادی و تقویت نهادهای مدنی و گفت‌وگویی مسئولیت دارد. در بحث فراهم نبودن زمینه‌های اظهارنظرهای علمی و دانشگاهی هم نقد به نهاد دولت وارد است و هم به عرصه علم و دانشگاه.
[یادداشت در روزنامه آرمان – 26 بهمن 1392- مشاهده]
